30.06 – pielgrzymka autokarowa do Sankturaium w czernej

Zakon karmelitański należy do zakonów maryjnych. Założony został dla szerzenia czci Matki Bożej i jest Jej całkowicie poświęcony. Zakonnicy nazywają się „Braćmi Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel”. Starożytna i urzędowa nazwa zakonu brzmi: „Ordo Fratrum Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo”.

Matka Boża zajmuje centralną pozycję w życiu zakonu. Duchowe życie Karmelu jest inspirowane przez Maryję i maryjne w swoich początkach, tradycji, nazwie, modlitwie oraz apostolstwie. Pierwsi eremici na Górze Karmel w Palestynie uważali Matkę Bożą za swoją Patronkę, Królową, Matkę i fundatorkę w znaczeniu duchowym.

Karmelici widzieli w Maryi Matkę, dającą życie zakonowi, który całkowicie do Niej należy. Cała jego egzystencja sprowadza się do czci i naśladowania Maryi przez całkowite poświęcenie i oddanie się Bogu przez Maryję na mocy profesji zakonnej i przywileju szkaplerza św. Od XIII w. zakonnicy składali swą profesję „Bogu i błogosławionej Maryi”. Przez swe śluby karmelita poświęcił się na służbę Maryi ofiarując Jej życie, z obowiązkiem czci i pokornej służby.

Ten program szkoły karmelitańskich mariologów doby średniowiecza i renesansu utrwalony został w czasach nowożytnych w traktacie O. Michała od św. Augustyna (van Ballaerta) „De vita Mariaeformi et mariana in Maria Propter Mariam”. Autor ukazał w nim życie maryjne Karmelu w formie ścisłego wykładu teologicznego. Mieszkańcy klasztoru św .Eliasza usiłowali wiernie zachować w codziennym życiu ogólne normy życia maryjnego w Karmelu, a przez swoją specyfikę klasztoru najpierw pustelniczego a później kontemplacyjno – czynnego pozostawili trwałe ślady intensywnej i autentycznej miłości do Matki Bożej.